Ik heb best wel eens problemen met het maken van een keuze, maar de keuze waar ik nu voor sta is toch wel een erg ingewikkelde. Toen ik op de middelbare school van het VWO naar het HAVO ging, vond ik het niet zo erg omdat ik me nooit had voorgenomen een universitaire studie te gaan doen. Nu ik dan eindelijk in mijn laatste jaar van het HBO zit, ga ik ongelofelijk twijfelen over deze kwestie.

Hoe dom is dat? Er knagen twee ideeen bij me. Zo’n 75% van mezelf wil graag gaan werken; financieel iets opbouwen, werkervaring opdoen, geheel op eigen benen staan. De andere 25% vind dat het de afgelopen 4 jaar dermate lekker is gegaan dat er geen reden is om geen master-studie te gaan doen. Het vervelende is dat de twijfel nu pas (in het laatste jaar) is toegeslagen. Eigenlijk is dat wel logisch natuurlijk, maar toch. De vraag die veel afgestudeerde HBO’ers zichzelf zullen stellen is; “Wat zou beter zijn; 2 jaar werkervaring of in 2 jaar een masterdiploma?”.

Op de mastervoorlichting van Business Informatics op de UU ben ik geschrokken van de raakvlakken die er op te merken waren met mijn huidige studie. De afgelopen vier jaar is het er bij mij ingestampt dat wij worden opgeleid tot de brug tussen programmeur en klant. Een consultant dus, een soort van tolk. Een zelfde functie wordt er gepredikt bij Business Informatics, een beetje eng dat ik en mijn medestudenten nog nooit eerder van die master gehoord hadden, maar hij bestaat ook nog niet zo lang.

Anyway (dit wordt een lange post), bij die voorlichting zat ik met open bek te luisteren. Het klonk allemaal erg interessant en ik zou met die studie mijn kennisniveau zoals dat er op dit moment voorstaat op het vakgebied simpelweg omhoog trekken naar een universitair niveau, een onderzoeksniveau (zoals iedere master is het gericht op research: theorie dus, geen praktijk). Ik heb zelf niet het gevoel dat ik iemand ben die dikke boeken in kan duiken, integendeel; de praktijk vind ik veel leuker. Dingen toepassen! Sjees, ik lijk mezelf wel het werk in te lullen zo..Echter wordt ik door praktisch iedereen om me heen geadviseerd om toch de kans te pakken een master te doen. Argumenten die ik heb gehoord zijn o.a.: “Waarom jezelf niet verrijken als je de kans nog hebt?”, “Ik heb er spijt van dat ik dat nooit gedaan heb.” en “Werken kan je je hele leven nog”.

Hmpf, ik weet dat ik dit voor mezelf moet uitvogelen, maar het is zo’n verrekte moeilijke baggerkeuze…bah.